Αν ραγίσει το γυαλί…

Πόσες φορές έχει τύχει να μιλήσουμε ή να συμπεριφερθούμε άσχημα σε πρόσωπα που μας περιβάλλουν και μετά να το μετανιώσουμε; Αντίστοιχα, πόσες φορές έχει συμβεί να είμαστε αποδέκτες αναίτιων «επιθέσεων» και άσχημων συμπεριφορών από άτομα του περιβάλλοντός μας, τα οποία μετά ζητούν συγχώρεση για τις πράξεις τους; Σίγουρα και οι δύο περιπτώσεις έχουν τύχει σε όλους μας, και δεν θα ήταν ούτε η πρώτη αλλά δυστυχώς ούτε και η τελευταία φορά… Πόσο μπορούν αυτά που κάνουμε, λέμε η ακόμα και υπονοούμε να επηρεάσουν τους άλλους; Μήπως κάποιες φορές τους επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό που να καθιστούν δύσκολη τη συγχώρεση; Και αν ναι, ποια είναι αυτά τα στοιχεία συμπεριφοράς που μετατρέπουν τις απλές & καθημερινές παρεξηγήσεις (οι οποίες επιλύονται με ένα απλό συγνώμη, ένα τηλέφωνο, ένα καφέ κ.α.)σε « ανεξίτηλα» σημάδια στο μυαλό και την ψυχή του άλλου; Τι είναι αυτό που τις διαφοροποιεί; Χωρίς αμφισβήτηση τα εν λόγω στοιχεία είναι τελείως υποκειμενικά και διαφέρουν ανάλογα με την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου… Σε μια προσπάθεια γενίκευσης των «στοιχείων» στον πληθυσμό, θεωρώ ότι σημαντικοί τομείς για εμάς τους άνδρες είναι η αξιοπρέπεια και ο καλώς εννοούμενος εγωισμός…. Δύο τομείς που αν «προσβληθούν», «πληγωθούν» ή και «θιγούν», θέτουν ανυπέρβλητα εμπόδια στην επανασύνδεση οποιουδήποτε είδους σχέσης (φιλική, αισθηματική, συγγένειας κλπ). Πόσο εύκολα θα συγχωρούσαμε κάποιον/α που θα μας έκανε να αισθανθούμε άσχημα για αυτό που είμαστε; Για τον ίδιο μας τον εαυτό; Που θα μηδένιζε το εγώ μας; Μάλλον δύσκολα…. Οι άνθρωποι και ειδικά οι άνδρες μπορεί να ξεχάσουν τις τους έχει πει, να ξεχάσουν τι τους έχεις κάνει, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ το πώς τους έκανες να αισθανθούν… Στις περιπτώσεις αυτές η σχέση διαταράσσεται για τα καλά, αφήνοντας δυστυχώς ανεξίτηλα σημάδια… Εύκολα μπορούμε να παρουσιάσουμε την σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων σαν μια ήρεμη λίμνη, όπου η άσχημη συμπεριφορά, με την μορφή μιας πέτρας, πέφτει μέσα στη λίμνη και ταράζει τα μέχρι τότε ήρεμα νερά…. Τα νερά κάποια στιγμή θα ηρεμήσουν ( οι λογομαχίες, τα νεύρα, τα «μούτρα» δηλαδή θα σταματήσουν) και η λίμνη (σχέση) θα επανέλθει στην προηγούμενη κατάστασή της...Η πέτρα όμως θα μείνει για πάντα εκεί…. Σαν ανεξίτηλο σημάδι… Μια πληγή στο υποσυνείδητο μας που θα μας θυμίζει τα άσχημα συναισθήματα που μας δημιούργησαν οι πράξεις/τα λόγια/ η συμπεριφορά των άλλων και θα μας αποτρέπει από το να ξεχάσουμε ότι έχει συμβεί και να αρχίσουμε από την αρχή…. Το γυαλί θα έχει πλέον ραγίσει και ποτέ ξανά δεν θα είναι το ίδιο…