Περί ήττας….

Πόσες φορές μας έχει τύχει να «ηττηθούμε» στην ζωή μας; Να χάσουμε μια «μάχη» ή ακόμα χειρότερα ολόκληρο τον «πόλεμο», σε θέματα εργασιακού, προσωπικού και οποιουδήποτε άλλου είδους ενδιαφέροντος; Δυστυχώς αρκετές… και το κακό είναι ότι μάλλον κάποια στιγμή θα ξαναχάσουμε…. Ήττα… μια λέξη που μας δημιουργεί αρνητικούς και άβολους συνειρμούς, μια λέξη που μας θυμίζει δυσάρεστες και μελαγχολικές καταστάσεις…. Μια κατάσταση που υποδηλώνει ότι είτε δεν χειριστήκαμε την υπόθεση σωστά, είτε ότι δεν δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας ή εν τέλει ότι υποκύψαμε στην ανωτερότητα του αντιπάλου…
Ποια πρέπει να είναι όμως η στάση μας απέναντι στην ήττα; Πως πρέπει να τη διαχειριζόμαστε; Ποια θα πρέπει να είναι η τακτική μας; Θα πρέπει ο φόβος μια ενδεχόμενης αποτυχίας να μας αποθαρρύνει από το να προσπαθήσουμε; Σε καμία περίπτωση… Προσωπικά πιστεύω ότι αποτυχία δεν είναι να μη πέσεις , αλλά να μη σηκώνεσαι όταν πέφτεις… Σίγουρα δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να αποτυγχάνεις, αλλά τουλάχιστον θα έχεις δοκιμάσει…

«Είναι σκληρό να αποτύχεις, αλλά είναι πιο σκληρό το να μην δοκιμάσεις»
(Ρούσβελτ)

Το πιο σημαντικό όφελος από μια ήττα, γιατί ναι υπάρχει και όφελος, είναι η γνώση και η εμπειρία που θα αποκομίσεις…

«Ο συνετός άνθρωπος διορθώνει τα σφάλματά του, συγκεντρώνοντας πείρα από τα σφάλματα των άλλων».
(Πολλιος Συρος)

Τα λάθη και τις ήττες μας όχι μόνο πρέπει να τις αναγνωρίζουμε, αλλά και να μαθαίνουμε από αυτές… Μια ήττα δεν σημαίνει απαραίτητα και καταστροφή… Και μάλιστα τις περισσότερες φορές έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα… Εξαρτάται πως θα την χειριστεί ο καθένας μας… Λένε οτι η Η ήττα εξελίσσει τον εξελιγμένο και εξαγριώνει τον ανεξέλικτο… Αναγνωρίζοντας σήμερα ένα χθεσινό μας λάθος, ή ήττα, διακηρύσσουμε ότι είμαστε σοφότεροι από χθες… Ότι στο μέλλον δεν θα συμπεριφερθούμε ανάλογα, ότι θα αξιολογήσουμε καλύτερα την κατάσταση, ότι θα αναλύσουμε καλύτερα τα δεδομένα, και πάνω από όλα θα είμαστε ακόμα πιο προετοιμασμένοι για μια νέα ενδεχόμενη ήττα… Γιατί ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…
Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν είναι ουσιαστικό, είναι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη… Τα λάθη του παρελθόντος που μας οδήγησαν σε μη επιθυμητές καταστάσεις…. Το λανθάνειν είναι ανθρώπινο, αλλά μόνο για μια φορά…. Το δις εξαμαρτείν όμως, όχι….. Θεωρώ ότι όλη η ουσία του σημερινού θέματος συνοψίζεται μόνο σε μια φράση :
ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ……
Και στον αισθηματικό τομέα; Εκεί τι γίνεται; Ισχύουν τα ίδια; Μήπως οι μεταβλητές είναι διαφορετικές; Μήπως μια ενδεχόμενη ήττα σε αυτόν τον τομέα είναι πιο οδυνηρή;

«Τις μεγαλύτερες ήττες, τις έχουμε φάει και θα τις φάμε, από τα πιο μεγάλα μας όνειρα..»
(The Muppet show girl)

Ο αισθηματικός τομέας είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, όπου όπως κάθε μάχη, περιλαμβάνει νίκες και ήττες…. Ο τρόπος για να τις διαχειριστούμε είναι πολύπλοκος…. Θα πρέπει να μαθαίνουμε από τις ήττες μας; Ασφαλώς… Θα πρέπει να παίρνουμε το μάθημα;; Εξαρτάται…..Give me reason but don't give me choice, cause i'll just make the same mistake again...

Αν ραγίσει το γυαλί…

Πόσες φορές έχει τύχει να μιλήσουμε ή να συμπεριφερθούμε άσχημα σε πρόσωπα που μας περιβάλλουν και μετά να το μετανιώσουμε; Αντίστοιχα, πόσες φορές έχει συμβεί να είμαστε αποδέκτες αναίτιων «επιθέσεων» και άσχημων συμπεριφορών από άτομα του περιβάλλοντός μας, τα οποία μετά ζητούν συγχώρεση για τις πράξεις τους; Σίγουρα και οι δύο περιπτώσεις έχουν τύχει σε όλους μας, και δεν θα ήταν ούτε η πρώτη αλλά δυστυχώς ούτε και η τελευταία φορά… Πόσο μπορούν αυτά που κάνουμε, λέμε η ακόμα και υπονοούμε να επηρεάσουν τους άλλους; Μήπως κάποιες φορές τους επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό που να καθιστούν δύσκολη τη συγχώρεση; Και αν ναι, ποια είναι αυτά τα στοιχεία συμπεριφοράς που μετατρέπουν τις απλές & καθημερινές παρεξηγήσεις (οι οποίες επιλύονται με ένα απλό συγνώμη, ένα τηλέφωνο, ένα καφέ κ.α.)σε « ανεξίτηλα» σημάδια στο μυαλό και την ψυχή του άλλου; Τι είναι αυτό που τις διαφοροποιεί; Χωρίς αμφισβήτηση τα εν λόγω στοιχεία είναι τελείως υποκειμενικά και διαφέρουν ανάλογα με την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου… Σε μια προσπάθεια γενίκευσης των «στοιχείων» στον πληθυσμό, θεωρώ ότι σημαντικοί τομείς για εμάς τους άνδρες είναι η αξιοπρέπεια και ο καλώς εννοούμενος εγωισμός…. Δύο τομείς που αν «προσβληθούν», «πληγωθούν» ή και «θιγούν», θέτουν ανυπέρβλητα εμπόδια στην επανασύνδεση οποιουδήποτε είδους σχέσης (φιλική, αισθηματική, συγγένειας κλπ). Πόσο εύκολα θα συγχωρούσαμε κάποιον/α που θα μας έκανε να αισθανθούμε άσχημα για αυτό που είμαστε; Για τον ίδιο μας τον εαυτό; Που θα μηδένιζε το εγώ μας; Μάλλον δύσκολα…. Οι άνθρωποι και ειδικά οι άνδρες μπορεί να ξεχάσουν τις τους έχει πει, να ξεχάσουν τι τους έχεις κάνει, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ το πώς τους έκανες να αισθανθούν… Στις περιπτώσεις αυτές η σχέση διαταράσσεται για τα καλά, αφήνοντας δυστυχώς ανεξίτηλα σημάδια… Εύκολα μπορούμε να παρουσιάσουμε την σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων σαν μια ήρεμη λίμνη, όπου η άσχημη συμπεριφορά, με την μορφή μιας πέτρας, πέφτει μέσα στη λίμνη και ταράζει τα μέχρι τότε ήρεμα νερά…. Τα νερά κάποια στιγμή θα ηρεμήσουν ( οι λογομαχίες, τα νεύρα, τα «μούτρα» δηλαδή θα σταματήσουν) και η λίμνη (σχέση) θα επανέλθει στην προηγούμενη κατάστασή της...Η πέτρα όμως θα μείνει για πάντα εκεί…. Σαν ανεξίτηλο σημάδι… Μια πληγή στο υποσυνείδητο μας που θα μας θυμίζει τα άσχημα συναισθήματα που μας δημιούργησαν οι πράξεις/τα λόγια/ η συμπεριφορά των άλλων και θα μας αποτρέπει από το να ξεχάσουμε ότι έχει συμβεί και να αρχίσουμε από την αρχή…. Το γυαλί θα έχει πλέον ραγίσει και ποτέ ξανά δεν θα είναι το ίδιο…