Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

This is the End...

Πόσες φορές στη ζωή μας θα χρειαστεί να κλείσουμε έναν κύκλο; Να τερματίσουμε ένα ταξίδι: Να βάλουμε ένα τέλος σε κάτι ωραίο ή άσχημο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, και να πάμε παρακάτω; Κάποιες φορές το κλείσιμο του κύκλου είναι προσωπική μας επιλογή, ενώ κάποιες άλλες είναι μια υποχρεωτική διαδικασία… Ο εν λόγω «κύκλος» μπορεί να αφορά διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας… Μπορεί να κλείνει ο κύκλος μιας σχέσης, μιας φιλίας, μιας δουλειάς, να αλλάζουμε σπίτι, πόλη, χώρα κλπ…

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον εν λόγω κύκλο σαν ένα ταξίδι… Ένα ταξίδι με πολλές στάσεις, όπου υπάρχουν ευχάριστες εκπλήξεις αλλά και βαθιά λύπη….. Γιατί και η ζωή, είναι ένα ταξίδι στο χρόνο… Με ευχάριστες & δυσάρεστες στάσεις…
Τι συναισθήματα μας δημιουργούνται όταν χρειάζεται να κλείσουμε ένα κύκλο; Να τερματίσουμε αυτό το ταξίδι και να ξεκινήσουμε ένα νέο; Ευχάριστα ή δυσάρεστα; Μάλλον και τα δύο…

Στην αφετηρία του ταξιδιού, συναντάς ανθρώπους που ξεκινούν το ίδιο ακριβώς ταξίδι με εσένα… Αρχικά θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι όλοι ανεβαίνουμε στο ίδιο μέσο μεταφοράς, με το οποίο θα ξεκινήσουμε το ταξίδι... Στην πορεία, κάποιοι από αυτούς θα συνεχίσουν μεν το ταξίδι, αλλά θα «κατέβουν» από το δικό μας μέσο… Θα κατέβουν ακόμα και άνθρωποι που θεωρούσες ότι είναι κοντά σου… Δεν θα είμαστε πια συνταξιδιώτες, αλλά απλά άνθρωποι με έναν κοινό προορισμό… Δεν θα υπάρχει τίποτα κοινό πια μεταξύ μας…. Τίποτα που να μας ενώνει… Απλά θα ξανασυναντηθούμε στον τερματισμό… Αντίστοιχα θα υπάρξουν και άτομα που θα «ανέβουν» στο δικό σου μέσο… Άτομα που χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, δεν είχε τύχει να έρθετε κοντά… Θα γίνουν όμως, έστω και καθυστερημένα, «συνταξιδιώτες» σου..Ποτέ δεν είναι αργά….
Αυτά είναιτα άτομα στα οποία πρέπει να δίνεις ιδιαίτερη σημασία.. Στα άτομα που παραμένουν στο δικό σου μέσο, και συνεχίζουν μαζί σου αυτό το ταξίδι… Στους «συνταξιδιώτες» σου…

Έτσι και οι δικοί μου «συνταξιδιώτες», αποδείχθηκαν στην πορεία πολύ σημαντικοί για εμένα… Και αποδείχθηκαν πολύ σημαντικοι, γιατί απλά γίναμε φίλοι…. Και απολαύσαμε το ταξίδι… Για μια δικιά μας Ιθάκη… Δεν ξέρω αν το ταξίδι θα είναι γεμάτο με γνώση, όπως θα ισχυριζόταν ο Καβάφης, αλλά με εμπειρίες ήταν σίγουρα!!!

Πιστεύω ότι το μυστικό του δικού μου ταξιδιού, που σχεδόν τελειώνει, ήταν ότι απόλαυσα και τις πιο μικρές του στιγμές… Κάποιοι λένε ότι όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου, χάνεις τη μισή χαρά της διαδρομής… Ότι είναι σαν να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες... και επειδή η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας, πρέπει να χαλαρώσεις και να ακούσεις τη μουσική πριν τελειώσει το τραγούδι… Αυτό προσπάθησα να κάνω και εγώ.. Να δω την κάθε μέρα σαν ένα έργο τέχνης… Όμορφο και μοναδικό… Προσπάθησα να κάνω το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο… Να μαζεύω καθημερινά εμπειρίες που θα με κάνουν καλύτερο… εμπειρίες και στιγμές που θα γεμίζουν… Προσπάθησα να βολευτώ με τους συνταξιδιώτες μου και να πάρω το καλύτερο στοιχείο από τον καθένα από αυτούς.

Πιστεύω ότι θα στενοχωρηθώ τώρα που θα τελειώνει το ταξίδι..... Ναι, αυτό πιστεύω. Ο «χωρισμός» από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα με στενοχωρήσει… Έτσι όμως είναι κάθε ταξίδι: γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς…....αλλά χωρίς επιστροφή…

Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη, ότι ήταν ένα καλό ταξίδι, και ότι άξιζε τον κόπο…. Ένα ταξίδι που μου άφησε νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις ….

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

se ti anaferesai?? etsi opws ta les, einai sa na eheis skopo na aytoktoniseis...

Ανώνυμος είπε...

οταν κλείνει ένας κύκλος σου αφήνει μια μελαγχολία, αλλά ποτέ σε τέτοιο σημείο....

a female Darcy είπε...

ego xero se ti anaferetai..pame gia alla pio megala tora re, den iparxei logos na melanxoleis gia tipota